Driving home for Christmas
December vorig jaar, een mistige vrijdagmiddag. Typisch zo’n donkere-dagen-voor-de-kerst-dag. Het begint al te schemeren als de telefoon gaat. Het nautisch centrum belt: in Venlo is een auto te water geraakt.
Omdat het mistig is en al bijna donker moet er een boot van Rijkswaterstaat komen. Wij hebben namelijk sonar aan boord en kunnen ook bij slecht zicht de auto lokaliseren. Ik vraag meteen of er nog iemand in de auto zit. ‘Nee, niemand!’. Pfff, een pak van mijn hart. Ik stap in de auto en met Let it snow op de radio rijd ik naar de sluis van Belfeld, de ligplaats van de RWS 18.
Ik zie de bandensporen staan in het zand
Bandensporen
Samen met een collega stap ik aan boord van de RWS 18. We varen weg en worden geschut in de sluis. Eenmaal de sluis uit, zet ik het zwaailicht aan. De blauwe schitteringen weerkaatsen fel in de mist. We varen de voorhaven uit richting Venlo. Ter plaatse zien we op de parkeerplaats aan de Maas de aannemer en een duiker al klaarstaan. We lopen samen naar de waterkant. ‘Hier is de auto te water geraakt’, wijst de aannemer aan. Ik zie de bandensporen staan in het zand.
Stroming
Er staat een behoorlijke stroming in de Maas. De auto zal wel een heel eind meegevoerd zijn. We zetten de sonar aan en varen stroomafwaarts. Het zicht wordt iets beter. In de verte zie ik op de oever een auto met zijn lichten knipperen. We geven hier verder geen aandacht aan.
Wij zagen de auto het water in glijden
Oranje zwaailicht
Rustig varen we verder langs de oever. Aandachtig kijk ik op de sonar. Op de plaats waar de auto stond te knipperen, zie ik opeens een oranje zwaailicht. Toch maar even gaan kijken. Het blijkt de politie te zijn. ‘Hier ligt de auto’, zegt de agent, wijzend naar een paar honderd meter terug. ‘Wij zagen de auto het water in glijden. Dáár hielden de luchtbellen op en is hij gezonken.’
Echo
Door de sterke stroming en de zuiging van schepen kan de auto alweer verder verplaatst zijn. Mijn collega vaart daarom eerst nog een stukje stroomafwaarts. Na ongeveer 500 m varen we weer rustig terug. Ter hoogte van de politieauto zie ik een echo op de sonar. We varen een stukje verder en draaien weer om. Precies op dezelfde plaats zie ik de echo weer. We doen dit nog een paar keer en de echo komt steeds op dezelfde plek tevoorschijn. ’Hier moet hij liggen’, zeg ik tegen de aannemer die inmiddels ook te plaatse is.
De oever is te drassig, het lukt niet
Plan van aanpak
De duiker maakt zich klaar en gaat te water. Mijn collega en ik begeleiden ondertussen de langsvarende schepen. Best een lastige klus voor de duiker. Het zicht onder water is slecht: het is donker en heel troebel, omdat het water zo hard stroomt. Na een halfuurtje heeft de duiker de auto gevonden. We maken een plan van aanpak. De duiker maakt een kabel aan de auto vast en dan trekken we hem met de jeep van de aannemer op de oever. Makkelijker gezegd dan gedaan… De oever is te drassig, het lukt niet.
Takelwagen
De aannemer belt een takelbedrijf en al snel zie ik een gele wagen aan komen rijden. De takelwagen neemt positie in en laat de lierdraad vieren. Onder water bevestigt de duiker de draad aan de auto. De lier begint te draaien en een kleine, blauwe Opel komt langzaam uit het water tevoorschijn.
Handrem
Als de auto eenmaal boven aan de dijk staat, zit onze taak erop. Ik meld het nautisch centrum dat wij weer vertrekken. Maar eerst vraag ik nog even hoe die auto in het water is beland. De bestuurder blijkt de handrem vergeten te zijn. En ja, als je parkeert langs het water kan zo’n vergissing grote gevolgen hebben…
Driving home for Christmas
Mijn collega en ik wensen iedereen fijne feestdagen en vertrekken weer richting Belfeld. Na een uurtje ligt de RWS 18 weer op zijn plaats. Ik stap in mijn auto en wacht tot de slagboom omhoog gaat. Uit de radio klinkt Driving home for Christmas… En zo is het precies!
